Hiri txiki batean Miren eta Mikel beti elkarrekin zebiltzan. Ibilaldi luzeak egiten zituzten. Arratsaldero ibai ondoan eserita egoten ziren eta elkarrekin hitz egiten zuten.
Hiritar guztiek “ lagun-minak dira” esaten zuten, baina haiek bihotza berean zekiten maitasun handia sentitzen zutela.
Egun batean Mikelek Mireni esaten zion “ Zuk niri lagunduko bazenit munduan zehar ibiltzera joango nintzateke, eta oso zoriontsua izango nintzateke.
Mirenek negarrez erantzun zion:
”Batek daki! Munduan ibiltzera, ez, ez… baina zu itzuliko ez bazina, ni beti triste bizi izango nintzateke”
Mirenek Mikeli musu eman zion eta etxera joan zen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario