20110701

Mapucheak



Mapuche jendearen jatorria Hego Amerikakoa da.
Txileko erdi aldean eta Argentinako zenbait probintziatan (Neuquen, Río Negro eta Buenos Airesko zati batean) sortu ziren.
Mapu=lur
Che=jende
Espainar konkistatzaileak kontinentearen hegoaldera iritsi zirenean, “XVI” mendean, milioi bat Mapuche inguru aurkitu zituzten.
Beren kulturan lurrarekin harreman handia dutela nabari da, adibidez, izenek leku ezberdinak deskribatzen dituzte.
Mapuche jendearen lur nagusia Andesko mendikatea da, Pire-Mapu edo Piren, elurren lurra esan nahi duena.
Mapucheek udazkenean beren erlijio jaiegunetan “Nguillatun edo Kamaruko” egiten dituzte. Hauetan lurrari (Neguenechen) eskerrak ematen dizkiote beren bizitza, familia, klima eta uztarengatik. Izan ere, beren jainko inportanteena da lurra (Neguenechen) .
Gaur egun Mapuche jendea bere lurraldearen erreklamazioa egiten ari da.


20110609

Bi zibilizazio


Maia zibilizazioa

k.a. 1500 urtean jaio zen, eta k.o. 900 desagertu.
Arkitektura eta zientziarekiko jakin-mina oso harrigarria eta interesgarria zen.
Zibilizazioak 400.000 Km2 zituen, Mexikoa (Yucatán, Campeche, Tabasco, Quintana Roo estatuak) Belizeraino iristen zen.
Klima eta lurra oso desberdinak ziren. Iparraldea harritsua, elkorra eta berotsua zen. Erdialdekoa euritsua. Hegoaldeko, berriz, hotza eta epela, pinudiekin eta altzifrekin.
Gizartean hierarkia oso zorrotza zen. Nekazariak ziren eta bere janari nagusia artoa zen. Gainera gameluak ehizatzen zituzten eta arrantzatzea ere asko gustatzen zitzaien.





Azteka
inperioa

Gobernua: monarkia
Hizkuntza: Náhuatl eta beste batzuk.
Erlijioa: politeista
Biztanleak 20.000.000 ziren eta 500,000 Km2 hartu zuten. Hiribua Tenochtitlan zen eta XIV mendean gora egin zuen.
Náhuatl hitz egiten zuten eta ideograma eta “pictigrama”k erabiltzen zituzten idazteko.
Artoa eta tabakoa ziren ereiten zituzten fruitu nagusiak.
Gainera, medikuntza naturalean jardun zuten belarrekin.
Eta, batzuek sakrifizioak egiten zituzten, norbait gaixotzen zenean.

12. eta 13. narrazioak

Jon Arretxek "Zazpi kolore" liburuan egin zuena egingo dugu ikastaroan: narrazio bat idatzi. Blogean jarri ondoren, narrazioaren izenburua zein den eta egileak zein kolorerekin identifikatu duen asmatzen saiatuko gara.
Kasu honetan egileak Txileko kantu bat izan du hizpide.

Beltza

Aupa, gai hau asko gustatzen zait, koloreak eta bere esanahiak oso gai interesgarria da. Badakit ideia dela narrazio bat aukeratzea eta euskarazko bertsioa egitea, eta besteek asmatzea kolorea, baina, gai honek Txileko abesti oso ospetsu bat gogorarazi dit, Violeta Parraren “Casamiento de negros” da.
Kantu honetan beti edo dena da beltza, nahiz eta hemen, Txilen, Hegoamerikatako beste herrialde batzuetan ez bezala, ez egon beltzik. Seguru asko gure eguraldia oso hotza delako eta ,agian, esklaboak hona ekartzea, munduaren azken herrira, mendietan zehar, basamortua hegoaldean, eta itsasoa mendebaldean, oso zaila izango zelako. Horretaz gain, lekuak, paisaiak, eguraldia eta lanak desberdinak dira: hemen mahastiak, sagastiak, galsoroak ditugu; besteetan, ordea, kafea, kakoa, azukreak, bananak… beharbada, horregatik, indargabetu zuen Txilek esklabotza 1911. urtean.
Gaira itzulita, abesti hau oso alaia eta ezaguna da, jokoa da beti BELTZA hitza agertzen dela, baina egia esanda (eta euskal abestiak bezala) hitza oso tristea da..


Beltzen ezkontza

Ezkontza antolatu da,
dena beltzez estalita.
Beltzak, ezkongaiak eta aita-amabitxiak
Beltzak, koinatuak eta aita-amaginarrebak
Eta ezkondu dituen apaiza ere
Beltza bera.

Festa hasi zutenean,
Mahai-zapi beltza ipini zuten,
Gero postrera iritsi eta
jan zituzten piku lehorrak.
Eta zeru beltzaren azpian
joan ziren ohera.

Eta han dira buru biak
Beltzarena beltzarekin (emakume beltzarena, gizon beltzarekin)
Hotzak argitu zituen egunak
Eta piztu behar izan zuten sua.
Ikatza ekarri zuen beltzak
ikatza bera ere beltza.

Minak dago emakume beltza
Herriko medikua etorri eta
Basako txaplata errezeta,
Baina basoko beltzena.
Eman zioten beltzari gajoari
Mendiko makiaren zukua..

Eta hil zen beltza
Hura pena beltz gizagaixoarena!
Kaxoi baten barruan sartu zuen,
kaxoi beltz batean
ez zuten kandelarik piztu
Hura bai gaubeila beltza!

Lagun batek esan zidan, Txilen beltzik ez dagoenez, “Beltza” hitza aldatu behar duzula, eta “pobrea” ipini leku bere lekuan, eta ondo ulertuko dituzu hitzak. Kritika sozial handia du, eta zoritxarrez egia da.


Hementxe duzu abestia:


Hitzak gaztelaniaz


Casamiento de negros


Se ha formado un casamiento
Todo cubierto de negro,
Negros novios y padrinos,
Negros cuñados y suegros,
Y el cura que los casó
Era de los mismos negros.

Cuando empezaron la fiesta
Pusieron un mantel negro
Luego llegaron al postre
Se sirvieron higos secos
Y se fueron a acostar
Debajo de un cielo negro.

Y allí están las dos cabezas
De la negra con el negro,
Amanecieron con frío
Tuvieron que prender fuego,
Carbón trajo la negrita
Carbón que también es negro.

Algo le duele a la negra
Vino el médico del pueblo
Recetó emplastó de barro
Pero del barro más negro
Que el dieron a la negra
zumo de maqui del cerro.

Ya se murió la negrita
Que pena pa´pobre negro,
La echó dentro de una cajón
Cajón pintado de negro,
No prendieron ni una vela
Hay que velorio más negro.



Urdina
Koloreak emozio ezberdinak dituzte,kolore bakoitzak esanahi ezberdina baitu. Horregatik, asko idatzi izan da gai honi buruz.
Nire herrian, Txilen, hegoaldean, “Wall Mapu” edo Mapuche herrian badago usadio bat, Kosmos-ikuspuntuaren arabera.
Kolorea urdina:
Urdinak esanahi handia du mapuche-entzat: hildako eta bizitzaren arima; urdinaren bidez manifestatzen da bizitza,heriotza , arbaso zaharrak,jakintza, sorkuntza, kreazioa, baina bereziki : Mapuche arima.
Dena dator urdinetik, urdina kemena baita.
Urdinatik datoz animaliak, jendea, izakiak,mundua, haizea, mendiak. Eta orain arte Mapuche-ek diotenez, arazo handi bat dutenean edo hildako familiar batek haiekin hitz egin nahi duenean, agertzen dda (hildako familiarra) amets urdin batean, eta zaldi zuri batean etortzen da familiarra, biluzik. Horregatik Olerkiek “Elikura Chihuailaf”, besteak beste, idazten dute urdinari buruz, urdin kolore ez delako kolore asbtrakto bat...haiek bizi duten kolorea baizik, hori beti.
Xilografia artistak, Santos Chavez, mapuche, ere bere lanean egin zian mapuche-en begirada urdina koloretik. kontzeptu filosofikoa delako; ez da goibeltasuna, ez da bakardadea, ez da isiltasuna... Bizitza, sorkuntza, arima, arbaso zaharren berriak, hizkuntza, mundua eta kosmosa da.


11. narrazioa: Txuria

Jon Arretxek "Zazpi kolore" liburuan egin zuena egingo dugu ikastaroan: narrazio bat idatzi. Blogean jarri ondoren, narrazioaren izenburua zein den eta egileak zein kolorerekin identifikatu duen asmatzen saiatuko gara.

Kasu honetan koloreen inguruko gogoeta egin du idazleak.



Koloreez ikusten dugu? Koloreak ote al dira? Agian ez… agian bestaldetik hasi beharko genuke, aurretik atzera, kontrako galdera eginez: zer dira koloreak? Begi aurrean daukaguna? besteek ikusten dutena? Eta horrekin batera bigarren galdera datorkigu: zeintzuk dira besteak? animaliak? Beste pertsona batzuk? Geu beste egoera batean?
Ez dut uste kolorea zera hain geldia denik, ikuslearen ikuspuntuaren arabera aldatzen den zerbait baizik. Beltza, adibidez… batzuentzat aterpe bat da, edo bizimodu bat; beste batzuentzat, ordea, beldurgarria, edo bizimodu baten falta. Eta badaude beste batzuk kolorerik ez dela uste dutenak, kolore falta baizik. Batzuek hiria grisa ikusten dute. Beste batzuk, argiz koloreztatua. Beste batzuek herriko berdea edo argirik gabeko argia (“gizakien argirik gabekoa”, hain zuzen) maite dute, benetako argitasuna argietatik urrutik dagoelakoan.
Baino umore eta egoerak alde batera utzita, ikuslearen menpean egoten jarraitzen dute. Txakurrek ez dituzte ikusten guk ikusten ditugun koloreak; sugeek ere ez, eta saguzarrek are gutxiago… ia itsuak!
Beti galdetu diot neure buruari ea pertsona guztiok kolore berberak ikusten dItugun… suposatzekoa da antzekoak direla, guztion begien anatomia berdintsua izanda. Baino horrek ez du esan nahi ikusten dugun kolorea berdin-berdina denik. Txikitatik hausnartu izan dudana: sagar bat ikusita, aurrean jarrita, nik gorria ikusten dut. Edo hobeto esanda: “gorria” deitzen diodan kolore bat ikusten dut. Baina ezin dut jakin besteek zer ikusten duten… Dudarik gabe besteak gorria dela esango lidakete, horrela ikasi dutelako txikitatik: “sagarraren azala gorria da”. Hala ere, neuk “berdea” deitzen dudana ikusten badute eta “gorria” baderitzote? Nola demontre konturatuko naiz?
Sentimenduekin gauza bera gertatzen da. Denok onartzen dugu sentimenduak badirela (edo horrela izatea gustatuko litzaidake behintzat…). Maitasuna, mina, gogoa, harrokeria, beharra, alaitasuna eta denok ados gaude, oro har, zer egoeratan agertzen diren. Baino ez dago ziur egoterik besteek gauza bera sentitzen duten. Bikote batean batek besteak baino gehiago maitatzen omen du… edo bestea baino sentikorragoa omen da… eta batzuetan ezberdintasun horiengatik arazoak sortzen dira. Desadostasunak deitzen zaie. Egoera baten aurrean desberdin konpontzen gara, batzuetan besteak zer egin duen ulertu gabe (zer sentitu duen ulertu gabe, beste era batera esanda…).
Horregatik koloreak sentimenduak direla pentsatzea gustatzen zait…

10. narrazioa: Abesti bat kantatu ahal dizut?

Jon Arretxek "Zazpi kolore" liburuan egin zuena egingo dugu ikastaroan: narrazio bat idatzi. Blogean jarri ondoren, narrazioaren izenburua zein den eta egileak zein kolorerekin identifikatu duen asmatzen saiatuko gara.



Paisaia ikusgarriaren erdian herri txiki batean gelditu zen autobusa. Pumamarcan geunden. Argentinako iparraldean Punaren aldea n, Andeen ondoan, dago Pumamarca. Leku turistiko nagusia da ZAZPI KOLOREKO muinoa hortxe dagoelako. Bertakoak “ coyas” diren biztanleak behartsu eta jasankorrak dira, baina oroz gainetik duintasun handia dute.
Autobusetik jaitsi nintzen eta haur coya bat gona gorria jantzita niregarantz etorri zen. Begi handi beltzak zeuzkan. Irribarre handia bere aurpegia argitzen zuela zuen. Orduan berak niri esan zidan: Abesti bat kantatu ahal dizut? Kantatu eta gero nik dirua eman nion. Hala bere abestia trukatu zuen . Ez zuen laguntza eskatu, duintasunekin bere abestia eskaini baizik.
Zazpi Koloreko mendixkan kolore artean bizi zen. Leku ederra da hori, baina babesgabea.
Mineralak geruzatan daudenez Pumamarcako muinoan zazpi kolore daude. Izokin kolorea, morea, gorria, berdea, marroia, horia eta zuria.

9. narrazioa. Mundaka

Jon Arretxek "Zazpi kolore" liburuan egin zuena egingo dugu ikastaroan: narrazio bat idatzi. Blogean jarri ondoren, narrazioaren izenburua zein den eta egileak zein kolorerekin identifikatu duen asmatzen saiatuko gara.





Txikia nintzenean, amak beti kontatzen zidan bere lurrari buruz, asko gustatzen zitzaidan berak kontatzen zidana. Amak leku asko aipatzen zituen, baina niretzat lekurik zoragarriena Mundaka zen. Argazki batzuk zeuzkan, eta argazkiren bat aukeratu beharko banu, ziur Mundakakoa izango litzateke.
Mundakara joan nintzenean, 23 urterekin, ezin nuen sinetsi, argazkietan baino politagoa zen!! Hain txikia, hain polita denez… ez dakit, bere lurrina, itsasoaren kolorea, amaren hizkuntza arrantzaleen artean entzutea, harrizko gurutzea, jendea… dena zen, eta hori ikustean, poz-pozik egon arren, ez dakit zergatik , baina negar egiten hasi nintzen.
Amaren lagun bat han bizi da eta nik beraren etxean ordu bietan egon behar nuen, baina Mari ezagutu aurretik, Mundakatik bakarrik ibili nahi nuen, orduan goizeko zortzietarako joan nintzen, nire argazki-makinarekin, eta nire amak aipatzen zizkidan txoko guztietan ibili nintzen, bakarrik, saltoka, negarrez eta barrez!!
Nire ustez munduko lekurik politena eta maiteena da.

Zein kolore jarriko niokeen? Urdina, bere gardentasunagatik.

8. narrazioa. Leihotik begira

Jon Arretxek "Zazpi kolore" liburuan egin zuena egingo dugu ikastaroan: narrazio bat idatzi. Blogean jarri ondoren, narrazioaren izenburua zein den eta egileak zein kolorerekin identifikatu duen asmatzen saiatuko gara.



Arratsalde hartan etxe barruan zegoen euria ari zuelako. Denbora poliki-poliki zihoan, suaren ondoan. Bere deiaren itxaropenean zegoen Nahia. Ez zekien ondo zer gertatu zen, baina zerbait arraroa gertatu zitzaion Mikeli. Egun hartan oso gaizki etorri zen lanetik eta ez zuen nahi ezer esan. Beti bezala elkarrekin afaldu zuten eta gero oheratu ziren. Nahiak bazekien zerbait ez zebilela ondo, baina ez zion ezer galdetu nahi.
Egunak pasa ondoren haien harremana aldatzen hasi zen, urrun zegoen bikotea. Mikelek ez zion deitzen Nahiari, berandu etortzen zen lanetik egunero, ez zuen nahi berarekin afaldu… Azkenean, Mikelek esan zion beste emakume bat zegoela bere bizitzan eta Parisera joango zela bizitzera.
Nahiaren aurpegia negarraz blai geratu zen eta ezin zuen ezer esan. Mikelek bere gauzak gorde zituen maleta batean eta muxu masailarekin masailean musu emanda agurtu zen. Nahia triste egon zen hilabete batzuetan ezin zuelako ahaztu Mikel. Telefonoak jotzen zuenean bere ahotsa entzutea espero zuen Nahiak. Bitartean, bere katuarekin euriari begira egoten zen leihotik, eta maitasuna ulertzen saiatzen zen.

Nire ustez kolore urdina da, niretzat urdina da malenkonia, tristura, lasaitasuna, etab.

20110607

Comechingones etnia



Nire probintzian, bi etnia inportante aipatu ahal ditugu: “Sanavirones” eta “Comechigones”, biak Cordobako mendietan bizi ziren, Cordobako hirugunean, Calamuchita, San Javier , Los Molinos . eta Rio Cuarto gaurko “departamento”-etan.
Rio Cuartoko hegoaldeko mendietan bizi ziren. Comechingonesak. Comechingonesen gizartea sendiz osatutako taldeetan bizi zen. Gehienez ere, hogeita bi familiak osatzen zuten talde bakoitza, eta "cacique" batek zuzentzen zituen.
Bere etxeak erdi lurperatuak eraikitzen zituzten, udan berotik eta neguan hotzetik babesteko.
Etxe hauek handiak ziren eta lau edo bost familia bizi ziren elkarrekin/bizi ziren han bertan.
Herrixka bakoizak bere lantzeko lurra zeukan eta Comechingones-ek elkarteko lanak egiten
zituzten. “Pircas” izeneko harrizko horma baxuak egiten zituzten, beren lurrak eta beste herrixketakoak banatzeko.
Gaur egun, pircas asko aurkitzen ditugu mendietan.
Comechingones-ek barazkiak hazten zituzten: artoa, babarrunak, patatak, kinoa eta manía. Ureztatzeko kanalak eraikitzen zituzten lehorraldian landaketak babesteko.
Coemchingones -en eskortetan hegaztiak, llamak eta alpacak hazten zituzten. Llamen artilea oso inportantea zen beraientzat, arropak egiteko.
Gure arbaso Comechingonesen artean bereizgarri artistiko adierazagarri bat aurkitzen dugu
Mendietan, Cerro Coloradon ,Cordobako iparraldean eta Cerro Inti Huasin Corbobako hegoaldean, bi hirugune piktografiko inportanteenak daude. Historialariek bi sailetan banatu dituzte irudiak:
Batzuk irudi majiko, erlijiosoak ziren; eta besteak Comechingonesen bizimoduari buruzkoak
Comechingonesak gerrara joaten zirenean aurpegiaren erdia zuriz margotzen zuten eta beste erdia gorriz.


Ameriketako zibilizazioak


Lehenengo europarrak Amerikara etorri zirenean, bi zibilizazio handi zeuden “Mundu Berrian”: zibilizazio meso-amerikanoak (aztekak eta maiak) eta zibilizazio andinoak (inkak).
Zibilizazio azteka oraingo Mexikoko lurraldean zegoen, Maiak Erdialdeko Amerikan; Inkak Andeetako mendilerro aldean.
Zibilizazio bakoitza nazio eta tribuen benetako mosaiko batek osatzen zuen.
Gizartearen antolaketa poltiko, ekonomiko aurreratuak zituzten.
Zibilizazio hauek etorkin asiar mongoliarrak zirela teorizatu dute, barne itxuran antza handia baitute.
Zenbait teoriaren arabera, mongoliarrak Asiatik Amerikara pasa ziren Beringo kanaleko izotzetan zehar.
Zibilizazio hauek bizirik iraun zuten, europarrak etorri ziren arte, eta, gero, azkenak sarraskitu egin zituzten, teknologia eta nagusitasun belikoa zeuzkatelako.
Herri hauen kulturala zatitu ahal da hiru arotan: Pre-Klasikoa, Klasikoa eta Post-Klasikoa.
Olmekakoa kultura orozgainekoa zen aro Pre-Klasikoan.
Aro Klasikoan Teotihuakan kultura eta Maia kultura joritu ziren.
Toltekek eta Aztekek, inperio gerrazaleek, aro Post-Klasikoa militarismoz markatu zuten
Zibilizazio Olmekak kristo aurreko 1200tik 200ra iraun zuen.
Zibilizazio hauek jarein zieten kultura oinordeei idazkera hieroglifikoa.
Olmekek egin zituzten tresnak erdialdeko Amerika osoan aurkitu dira.
Tresna horietan herri honek sortu zuen artean elementu zentralak naturismoa eta sinbolismoa direla ikusi ahal da.
Teotihuakan kulturak iraun zuen Kristo ondorengo 1tik 750ra.
Gero han finkatu zen Ertamerikako kulturan eragin handia izango zuen beste kultura bat: Maiak.
Maien zibilizazioa agertu zen Kristo aurreko 1000. urte inguruan, eta iraun zuen Kristo ondoreneko 1697 urtera arte.
Kulturako berezitasun batzuk oso bitxiak ziren, maiek nahiz eta erlijio eta kultura komuna zeuzkaten, ez zuten hiriburu bakarra, ezta gobernatzaile bakarra ere.
Hiri bakoitzak bere burujabetasuna zuen, eta bertan hiriko handikiak, jauntxoak, agintzen zuen.
Erlijioa oso garrantzitsua zen Maientzat eta horrela eraiki zituzten luxuzko tenpluak haien Jainkoentzat.
Toltekek Kristo ondorengo 900-1187 izan zuten izate-data.
Gizarte Toltekoa gerrazalea eta militarista zen; bere garaiko beste herriek baino garatuagoak zituzten artea eta arkitektura.
Aro Post-Klasikoan Toltekek Maien lurraldean eragin handia izan zuten.
Inperio Aztekako hiriburua Tenochtitlan zen, eta mitologiaren arabera, Huitzilopochtliek jainkoak seinalatu zuen zien leku hori.
Mito horren arabera, Jainko horrek agindu zien adoratzaileei aurkitzeko arrano bat kaktus baten gainean suge bat mokoan zuela.
Hori izango zen zeinua eta han eraiki behar zuten hiria. Beraz, mito hau benetakoa balitz, ordura arte nomadak ziren Aztekak Tenochtitlanen finkatu ziren.
Andeetako herriei dagokienez, Inka zibilizazioak eraiki zuen bere hiriburua, Cuzco, Andeeteako mendilerroaren goi ordokian.
Inkek gailentasuna lortu zuten eta ondoko herrialdeak konkistatu zituzten.
Haiek administrazio eragingarritasun handia zuten eta probintzia asko gobernatu zuten.
Inkak eskulangile handiak ziren eta urrezko, zilarrezko eta kobrezko gauza asko egin zituzten.

Inkak



1450ean hasi zen Inka inperioa.
Inkak erromatar gizartearekin konparatzen dira. Inkek hegoaldeko Amerikaren alde oso handi bat menperatu zuten. Bide bakoitzean mezulariak edo “txaskis” zeuden, mezuak Eraginkortasun harrigarriz eramateko. Bide hauek inken arrakastari lagundu zioten.
Gobernua oso antolatua eta eraginkorra zen. Nahiz eta inkek idazte sistemarik ez zuten, kontu metodo bat eta artxiboa zuten “quipu” deitua.
Inkak igeltsero onak ziren. Harria zen Inken egiturak eraikitzeko material garrantzitsuena.
Harriarekiko errespetu honek eta haren botereak eraikuntza izugarri garatzera eraman zituen. Eraikin ikusgarriak egin zituzten, Machu Picchu, Sacsahuamanen, besteak beste.
Honetaz gain, Inkak ureztatze-sistemetan adituak ziren, eta izugarri ondo antolatu zuten nekazaritza.
Nahiz eta inka inperio handi eta aurreratua izan, gutxi iraun zuen.


7. narrazioa: Nahia

Jon Arretxek "Zazpi kolore" liburuan egin zuena egingo dugu ikastaroan: narrazio bat idatzi. Blogean jarri ondoren, narrazioaren izenburua zein den eta egileak zein kolorerekin identifikatu duen asmatzen saiatuko gara.

Jeinua, egonarri, nahiaren eskaeraren zain zegoen, lanparatik ateratako ke-errezelaren azpian.

“Denbora ukan nahi dut” – azkenean esan zuen kirurgialariak, beti lanpetuta, leku batetik bestera korrika beti – “hori bakarrik, denbora asko...”

Gero, dena ilundu zen, eta argitasunak itzalak ezabatu zituenean, pinpilinpauxa bihurtu zela ikusi zuen, ordu batzuk bakarrik bizi diren horietako bat, eta sekulako akatsa gertatu behar zuela pentsatu zuen.

Hala ere, konturatu zen hegalak zituela hegan egiteko; eta horrela egin zuen, inoizko zerurik urdinen eta zabalenean

Bere begi txiki-txikiak izan arren, espazio guztia horizonte arte ikus zezakeela nabaritu zuen. Loreen usaina bere gorputzean sartzen zen, eta bere baitan bizitzaren osotasuna sentitu zuen.

Denbora eskatu zuen eta jeinuak bere eskaera erabat bete zuela jakin zuen.


Juan Cárcamo Romero

6. narrazioa: Maitasuna gero etorri zen!

Jon Arretxek "Zazpi kolore" liburuan egin zuena egingo dugu ikastaroan: narrazio bat idatzi. Blogean jarri ondoren, narrazioaren izenburua zein den eta egileak zein kolorerekin identifikatu duen asmatzen saiatuko gara.


Inesita Mendieta Laprida hogei urterekin haurdun zegoen, eta bere Aitona-amonen etxean atseden hilabete batzuk hartu zituen
Aitona-amonak El Mesidor gazteluan bizi ziren, jende aberatsa eta aristokratikoa zen.
Nire ama El Mesidorren sukaldaria zen, eta ni txoferra nintzen, gure jabeak onak ziren, eta gu kontent ginen.
Negu hotz hartan , euriagatik bideak iraganezin zeuden. El Mesidoritik herrira hiru kilometro inguruko distantzia zegoen.
San Joan gauean Inesita bere semea sortuko zela konturatu zen; Inesitaren amonak amari laguntza eskatu zion, nik jakin bezain laster traktore a abian jarri nuen Ospitailera joateko.
Baina momentu hartan umetxo aren burua azaldu zen, eta denon laguntzari esker, berehala sortu zen Leonel,
Inesita k ordura arte bere gurasoei ez zien ezer kontatu. Bere aitonak haserre, oihuka esan zuen sendiaren ohore galdu zuela
Inesitak negarrez konfesatu zidan umearen aita ezkonduta zegoela, orduan arazo hori konpontzeko Inesitarekin ezkondu nintzen.
Maitasuna gero etorri zen, eta orain lau seme-alaba ditugu
( Barkatu , hauek nire irudipenak dira.)